این روزها نمیدانم دلم را چند تکه کنم
هر تکه اش را چطوری آرام کنم
رو به قبله که می نشینم
سلام نماز را که می دهم
تسبیحات را می گویم و سر بلند میکنم
اول چشمم به چفیه ای میافتد که پارسال به من دادن و عکس آقا روی آن حک شده
دلم قنج می رود برای صورت ماه مهربانش و یادگار شهدا
دلم جنوب میخواهد
چون این چفیه برام خاطراتی را زنده میکند
خاطرات شهدای غواصی که مرا برای اولین بار بردند کربلای 4
تا وقتی چند ماه بعد تفحص می شوند دلم آتش بگیرد...
یاد شهید برونسی را که دوستش را فرستاد پی من...
در طلاییه...
چشمم را میبندم تا اشک های دلتنگی فرو بریزند و چشم و دلم کمی سبک شوند
چشم که باز می کنم گنبد طلای امام رضا علیه السلام دلربایی می کند
و می شکند
بغض خستگی ام ....
بغض دوری ام...
وقتی دلم کمی سبک می شود
دلم سجده ای می خواهد که شکر کنم
برای عشق های پاکی که به من عطا کرده است...
اما چشمتان روز بد نبیند
چشمم به درون سجاده که می افتد یاد کربلا می کشد مرا...
تربت کربلا مرا تا پای ضریح آقا، تا بین الحرمین می برد و ....
محو تماشا می شوم و ...
پ. ن1: نمی دانم بگویم دلم مشهد می خواهد یا کربلا، یا جنوب ، یا شاید هم مدینه قبر بی نشان مادر...
پ.ن2: دلم بوی فاطمیه را می شنود....
پ.ن3: عکس چفیه کنج دیوار اتاقم است...
پ.ن4: دوست بسیار عزیزم هویزه است، وقتی خبر حضورش را داد بغضم ترکید و اینجا شروع به نوشتن کردم....
